dochter met tattoo
Pexels
In Mama gaat op date vertellen gescheiden moeders over hun onverwachte, ongemakkelijke en zinderende momenten van het daten na een gebroken relatie. Van rekeningen splitten tot hete vonken: deze avonturen bewijzen dat de zoektocht naar liefde leidt tot de meest heerlijke, maar ook merkwaardigste verhalen.
Deze week in Mama gaat op date het verhaal van Diana (41), die hele andere opvoedregels had dan haar afspraakje.
Wijnproeverij voor singles
„Een man ontmoeten: ik had mezelf al twee jaar beloofd dat ik er weer eens werk van zou maken. Niet via schoolpleincontact of het werk, maar gewoon ‘écht’. Dus toen een vriendin me uitnodigde voor een wijnproeverij waar singles van boven de 40 zouden komen, zei ik ja. Ook al had ik geen idee wat ik kon verwachten.
Daar ontmoette ik Thomas. Aardige ogen, open lach en net geen gladde prater. We raakten in gesprek over reizen, muziek en pubers. Hij had een dochter van zeventien, ik een dochter van vijftien, dus daar konden we elkaar meteen in vinden. Twee weken later spraken we af voor een wandeling met koffie; gewoon lekker simpel, zonder druk.
Geschrokken door dochter
We zaten op een bankje in het park toen hij zijn telefoon pakte. ‘Wil je m’n dochter zien?’, vroeg hij trots. Natuurlijk wilde ik dat. Hij swipete naar een foto en ik knipperde even. Zijn dochter was overduidelijk alternatief: piercings in haar wenkbrauw, oren én neus, een grote tattoo op haar bovenarm en een halve opgeschoren coupe. ‘Stoer meisje’, zei ik ietwat geschrokken.
‘Ja hè?’, lachte hij. ‘Ze is een vrije geest. Haar eerste tattoo kreeg ze voor haar veertiende verjaardag. Ze had het helemaal uitgedacht en wist precies wat ze wilde. Ik vind het belangrijk dat ze zichzelf kan uitdrukken.’ Ik zweeg even. ‘Een echte tatoeage? Op haar veertiende?’
‘Ja, tuurlijk’, zei hij luchtig. ‘Waarom niet? Het is haar lijf. Ze moet voelen dat ze daar zelf over mag beslissen.’
Verantwoordelijkheid
En daar ging het mis. Mijn dochter mag blij zijn als ze op haar achttiende een tweede gaatje in haar oor krijgt. Niet omdat ik haar niet vertrouw, maar omdat ik haar wil beschermen tegen keuzes waar je later spijt van kunt krijgen. En een tattoo op je veertiende? Dat vind ik geen zelfexpressie. Dat vind ik een volwassene die zijn verantwoordelijkheid loslaat.
Ik probeerde het rustig te brengen. ‘Ik snap dat je haar vrijheid wil geven, maar op die leeftijd weet je toch nog helemaal niet wat je over tien jaar mooi vindt? Je lijf verandert, je hoofd verandert. Dat is niet niks, zo’n beslissing.’ Hij zuchtte. ‘Je klinkt een beetje streng. Misschien zijn we gewoon een ander soort ouders.’
‘Anders’
En daar had hij gelijk in. We waren inderdaad anders. Hij geloofde in loslaten, ik in grenzen. Hij in vrijheid, ik in veiligheid. Misschien zat daar geen goed of fout in, maar het was wel duidelijk: wij keken anders naar opvoeden. En dat zou elke volgende discussie vormen. Toen we afscheid namen, gaven we elkaar daarom een knikje dat alles zei: we vinden elkaar aardig, maar dit heeft geen toekomst.
Thuis vroeg mijn dochter hoe het was. ‘Interessant’, reageerde ik. Ze keek me aan en zei: ‘Dat is een ander woord voor ‘het wordt ‘m niet’, toch?’ Ik knikte en zij grijnsde. ‘Mam, de ware komt echt wel een keer.’”
Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Benieuwd naar andere verhalen uit onze rubriek Mama gaat op date? Deze zijn favoriet bij onze lezers:
Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.
