Euthanasie maakte twee jaar geleden een einde aan een jarenlange lijdensweg van de nog maar 17-jarige Milou. De ooit zo levenslustige en meid was in haar tienertijd geen schim meer van het vrolijke kind dat ze ooit was. Na haar euthanasie brak een discussie over het beladen onderwerp los, tot in politiek Den Haag aan toe. Daarover – en vooral over Milou – kun je nu een documentaire zien.
Milou’s strijd gaat door, is de treffende titel van de docu die NTR vanavond uitzendt. Een strijd om aandacht voor jongeren met psychische trauma’s en begrip voor de doodswens van deze, vaak nog, kinderen. Maar over dat laatste denkt (lang) niet iedereen zo.
Metro zag Milou’s strijd gaat door al voor televisierubriek Blik op de Buis. Vorig jaar deden we dat met Medialogica Ontleedt: De aandacht voor euthanasie als gevolg van psychisch lijden over hetzelfde onderwerp. De docu van vanavond is lang, anderhalf uur, maar absoluut gedegen (en interessant en verdrietig).
Euthanasie was voor Milou de verlossing
Euthanasie bracht Milou haar zo gewenste verlossing. Jarenlang vocht zij tegen psychische trauma’s en mislukte therapieën van heel wat behandelaars, met meerdere mislukte zelfmoordpogingen als gevolg. De laatste tijd van haar leven was Milou ervan overtuigd dat zij „niet wilde dat haar ouders haar zouden vinden”. Door voor euthanasie te kiezen, wilde de tiener waardig afscheid nemen van haar ouders Mireille en Louis, twee broers en haar vriendinnen. Toen Mireille ooit aan haar dochter durfde te vragen of zij weleens aan de dood dacht, zei ze: „Continu, mama.”
Haar moeder speelt een voorname rol in deze documentaire. Mireille is een vrouw met veel verdriet, maar zij doet op een kalme manier haar verhaal. „Ja, hoe bereid je je voor op het overlijden van je kind? Dat kun je je als ouder niet voorstellen en wij wisten dat het ging gebeuren. Dat ons kind gewoon op die dag de trap op zou lopen, de dood tegemoet. Als ik de koelkast opendeed, zag ik pakken melk die een langere levensduur hadden dan mijn kind. Omdat het op die dag en op dat tijdstip zou gebeuren. Maar op het laatste moment dat we boven waren zeiden we: Milou, het is okay.”
Milou wilde iedereen helpen
Milou was zo’n kind dat je altijd in handstand zag en haar droom was om (musical)zangeres te worden. Vader Louis noemde haar Moeder Theresa, omdat het meisje zich het leed van anderen aantrok en altijd wilde helpen. Of het nou een zielige hond op Curaçao of het gepeste jongetje in haar schoolklas was. Als haar broertje, die het downsyndroom heeft, na een dubbele longontsteking lange tijd in coma komt te liggen, zit Milou dagenlang in het ziekenhuis aan zijn bed. Vanaf dat moment gaat het eigenlijk mis met het meisje. Later komt daar seksueel misbruik bovenop, tijdens een filmavondje bij iemand thuis en meerdere malen door een cliënt van een ggz-instelling waar Milou ook werd behandeld.
Een tiener die iedereen wilde helpen dus, maar zichzelf niet kón helpen. Milou was uiteindelijk op en was psychiater Menno Oosterhoff heel dankbaar dat hij bij haar euthanasie-wens achter haar stond (net als haar ouders en twee vriendinnen in de docu overigens). Oosterhoff voerde de euthanasie ook uit en zegt nu over jongeren waarbij dat ‘speelt’: „Ze willen geen einde aan hun leven, maar aan hun lijden.”
Milou vertelt dat in deze film overigens zelf. AI heeft via oude gesprekken haar stem kunnen nabootsen, wat een mooie toevoeging oplevert.
Bom onder het euthasiebeleid
Na haar dood is er uiteraard de rouw, maar er gebeurt ook iets totaal onverwachts. Veertien psychiaters en artsen sturen een brandbrief naar het Openbaar Ministerie waarin ze aandringen op een strafrechtelijk vooronderzoek naar euthanasie onder jongeren. Zij verwijzen specifiek naar het overlijden van een 17-jarig meisje. Al snel is duidelijk dat het over Milou gaat. De helft van de schrijvers is anoniem, de andere helft heeft Milou nooit ontmoet.
Moeder Mireille en vader Louis weten niet wat hen overkomt. Zij hebben het gevoel dat medici over de rug van hun dochter, die ze niet kennen, een bom willen leggen onder het euthanasiebeleid. In de documentaire vertellen ze dat zij het verwijt krijgen ‘maar een beetje voor euthanasie te hebben lopen shoppen’. In de Tweede Kamer komt NSC via Rosanne Hertzberger met een initiatiefnota die aan de kant van de briefschrijvers staat: de euthanasiewet moet wat NSC betreft drie jaar in de pauzestand om er ‘rustig over na te denken’.
Artsen die moeite hebben met euthanasie voor jongeren
Niet alleen mensen die aan de kant van Milou stonden, komen in Milou’s strijd gaat door aan bod. Ook psychiaters / artsen die grote moeite hebben met de euthanasie-mogelijkheid voor jonge mensen, vertellen hun gedachten. Dat is natuurlijk prima in een documentaire. Een docu die echter vooral over Milou gaat en die psychisch lijden bij jongeren een gezicht moet geven en bespreekbaar moet maken. Milou is nu dat gezicht en daar zal ze, waar zij ook is, toch een beetje trots op zijn.
Niemand kon haar wens uiteindelijk tegenhouden. Moeder Mireille zegt daarover: „Ik heb veel nagedacht over hoe het zou zijn als ik zou zeggen: nee sorry lieverd, dat gaan we echt niet doen. Ik hou veel te veel van jou en ik kan jou niet missen. Zou ik dan van haar mogen verwachten dat zij elke dag wakker zou worden met een monster in haar hoofd dat zei dat ze niet meer mocht leven? Zou zij dan voor mij elke dag zo moeten lijden? Ik zou dat ontzettend egoïstisch van mezelf vinden.”
Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).
Aantal blikken uit 5: 4,5
Milou’s strijd gaat door is vanavond (16 oktober) om 22.30 uur bij NTR te zien op NPO 2. Terugkijken kan via NPO Start.
Meer lezen over (nieuwe) programma’s op tv?
Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.
